Αφήνουμε πίσω μας τα ανατολικά σύνορα της Κροατίας και κατευθυνόμαστε προς το Djakovo. Ο δρόμος διασχίζει απέραντες εκτάσεις γεμάτες στάχυα, μικρά χωριά και γαλήνιες πεδιάδες που μοιάζουν ατελείωτες. Το τοπίο είναι ήρεμο, γήινο, γεμάτο χρώματα της υπαίθρου.
Καθώς πλησιάζουμε στην πόλη, ξεπροβάλλει από μακριά ο εντυπωσιακός Καθεδρικός του Αγίου Πέτρου, με τους δίδυμους πύργους του να κυριαρχούν στον ορίζοντα. Είναι ένα από τα πιο ομορφότερα παραδείγματα νεογοτθικής αρχιτεκτονικής στην Κροατία, και πραγματικά δεσπόζει πάνω από τα χαμηλά σπίτια της πόλης.
Το Djakovo είναι ήσυχο, ανθρώπινο. Εδώ ο χρόνος κυλά πιο αργά. Οι κάτοικοι πίνουν τον καφέ τους στις μικρές πλατείες, τα παιδιά παίζουν στους δρόμους και το βλέμμα χάνεται ανάμεσα στα χρώματα των λουλουδιών και τα παλιά κτίρια. Μια στάση που σε γαληνεύει, σε κάνει να πάρεις μια ανάσα πριν συνεχίσεις το ταξίδι.
Από το Djakovo παίρνουμε τον δρόμο για το Ζάγκρεμπ, την πρωτεύουσα στη καρδιά της Κροατίας. Καθώς πλησιάζουμε, ο ορίζοντας γεμίζει με τα χαρακτηριστικά δίδυμα καμπαναριά του Καθεδρικού της Παναγίας του υψηλότερου κτιρίου σε ολόκληρη τη χώρα και ενός από τα ωραιότερα μνημεία γοτθικής τέχνης στα Βαλκάνια.
Ο καθεδρικός είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου, και η πρώτη ματιά σε αφήνει άφωνο. Οι λεπτομέρειες στην πρόσοψη, τα αγάλματα, οι υψίκορμες καμάρες όλα δημιουργούν μια αίσθηση ιερότητας και θαυμασμού. Δυστυχώς όταν τον επισκεφθήκαμε ήταν γεμάτος σκαλωσιές όπου γινόταν εργασίες συντήρησης.
Στην πλατεία μπροστά του, ο κόσμος κάθεται στα παγκάκια και κοιτάζει προς τα πάνω, σαν να προσπαθεί να απορροφήσει το μεγαλείο του. Μπαίνοντας στο εσωτερικό, το φως περνά μέσα από τα βιτρό και βάφει τους τοίχους με αποχρώσεις μπλε και χρυσού. Είναι μια στιγμή γαλήνης, μια σύντομη παύση μέσα στο ταξίδι που σε γεμίζει δέος.
Αφήνοντας πίσω τον Καθεδρικό, περπατάμε στα στενά του Upper Town, ανάμεσα σε καφέ, μικρές γκαλερί και πέτρινα καλντερίμια. Το Ζάγκρεμπ είναι μια πόλη γεμάτη αντιθέσεις, από τη μία η αρχοντική όψη της παλιάς πόλης, και από την άλλη η ζωντάνια του σύγχρονου κέντρου.
Η Tkalciceva Street σφύζει από ζωή, άνθρωποι, γέλια, μουσικές, μυρωδιές από φαγητό.
Στην αγορά Dolac, οι ντόπιοι στήνουν τους πάγκους τους κάθε πρωί, δημιουργώντας μια πολύχρωμη εικόνα που σε ταξιδεύει στις παραδόσεις της χώρας.
Στη συνέχει αυτού ταξιδιού μας επισκεφθήκαμε το μεσαιωνικό κάστρο του Ozalj με τη πανέμορφη θέα στον ποταμό Κούπα.
Η επόμενη στάση μας είναι η Ριέκα. Ο δρόμος στρίβει προς τη δυτική Κροατία και καθώς πλησιάζουμε, το τοπίο αλλάζει. Το πράσινο των βουνών αρχίζει να συναντά τη μυρωδιά της θάλασσας. Ξαφνικά, μπροστά μας απλώνεται το λιμάνι της Ριέκα, ένα σημείο γεμάτο ζωή, με καράβια, φορτηγά, γερανούς και τον χαρακτηριστικό παλμό μιας πόλης που ζει από το εμπόριο και τη θάλασσα.
Η Ριέκα είναι διαφορετική από κάθε άλλη κροατική πόλη. Δεν έχει το τουριστικό προφίλ του Ντουμπρόβνικ ούτε την αριστοκρατική όψη του Σπλιτ έχει όμως τη δική της αυθεντικότητα.
Εδώ ο κόσμος είναι απλός, εργατικός, χαμογελαστός. Στην Korzo, τον κεντρικό πεζόδρομο, ο κόσμος κάνει βόλτες, πίνει καφέ, συζητά. Περπατώντας στα σοκάκια, μπορείς να ακούσεις ήχους από μουσικούς του δρόμου, να μυρίσεις το φαγητό που ψήνεται σε μικρές ταβέρνες, να δεις κτίρια με ιστορία που κουβαλούν πάνω τους επιρροές ιταλικές, αυστριακές και κροατικές.
Η επίσκεψή μας στο κάστρο Trsat μας έδωσε μια πανοραμικά μοναδική όψη της πόλης.
Αφήνοντας πίσω τη Ριέκα, περνάμε τα σύνορα και μπαίνουμε για λίγο στη Σλοβενία. Μπορεί να τη διασχίζουμε γρήγορα, αλλά το πέρασμα είναι μαγευτικό. Πυκνά δάση, καθαροί δρόμοι, μικρά χωριά σκαρφαλωμένα στις πλαγιές και ποτάμια που κυλούν ήρεμα ανάμεσα στα βουνά. Η φύση εδώ μοιάζει να έχει μείνει ανέγγιχτη.
Και ύστερα, η πινακίδα γράφει: Italia. Μπαίνουμε στην Ιταλία και σε λίγη ώρα βρισκόμαστε στην Τεργέστη, το τελικό σημείο αυτού του κομματιού του ταξιδιού μας.
Η Τεργέστη είναι μια πόλη γεμάτη χαρακτήρα και ιστορία. Περπατώντας στην παραλία, βλέπεις τον συνδυασμό της ιταλικής φινέτσας με την αυστριακή αρχιτεκτονική. Οι πλατείες της, όπως η Piazza Unità d’Italia, απλώνονται μπροστά στη θάλασσα και είναι πραγματικά εντυπωσιακές. Το φως του δειλινού καθρεφτίζεται πάνω στα νεοκλασικά κτίρια και στο λιμάνι, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα ρομαντική και νοσταλγική.
Ανεβαίνουμε προς το Castello di San Giusto, απ’ όπου η θέα απλώνεται πάνω σε όλη την πόλη και την Αδριατική. Από εκεί ψηλά, καταλαβαίνεις γιατί η Τεργέστη υπήρξε κάποτε ένα από τα πιο σημαντικά λιμάνια της Ευρώπης – μια πόλη όπου συναντήθηκαν πολιτισμοί, γλώσσες και λαοί.
Η μέρα τελειώνει με μια βόλτα στα μικρά καφέ της παραλίας. Ο ήλιος βυθίζεται σιγά-σιγά στη θάλασσα, οι πρώτες λάμψεις των φαναριών ανάβουν, και ο αέρας γεμίζει αλμύρα και μουσική. Είναι αυτή η στιγμή που συνειδητοποιείς πως κάθε πόλη, κάθε στάση, κάθε χιλιόμετρο του ταξιδιού, αφήνει μέσα σου κάτι, μια εικόνα, μια μυρωδιά, ένα συναίσθημα.
Από το Djakovo έως την Τεργέστη, ένα ταξίδι που δεν ήταν απλώς διαδρομή στον χάρτη, αλλά μια εμπειρία γεμάτη ιστορία, χρώματα και ανθρώπινη ζεστασιά.
